Εθνική Ελλάδας: Τι μας κυβερνά; Το πάθος για παιχνίδι ή η νίκη;
Ο Γιάννης Σερέτης μας προσκαλεί να αναλογιστούμε τα κρίσιμα ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν τόσο οι παίκτες όσο και το προπονητικό επιτελείο της εθνικής ομάδας, αφήνοντας στην άκρη τις ανησυχίες των φιλάθλων για την παραμονή του Γιοβάνοβιτς ή την επιλογή συγκεκριμένων παικτών.
Οι πιθανότητες για ένα σκορ 0-2 στο 14’ με τους Τσιμίκα και Φώτη δεν είναι αμελητέες. Εξίσου, για ένα 3-3 στο 79’ με τους Ντέλια και Παυλίδη, φέρνοντας αναταραχή στο τελευταίο 20λεπτο, οι προοπτικές υπήρχαν. Και φυσικά, η δυνατότητα να δεχθούμε πέντε ή ακόμη και έξι γκολ, αντί τριών, ήταν επίσης μέσα στο παιχνίδι.
Δυστυχώς, η Εθνική Ελλάδας, με το υλικό της, αποδείχθηκε πως δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στο τουρνουά, όχι απλώς με ένα ανεπίτευκτο αποτέλεσμα, αλλά με έναν ηχηρό αποκλεισμό από τη Σκωτία. Αυτή η ήττα θυμίζει την αποτυχία του Παναθηναϊκού κόντρα στους Ρέιντζερς, όταν η αντίπαλη ομάδα είχε μηδέν βαθμούς στο Europa League και προπονητή που είχε απολυθεί.
Αν μιλήσουμε για εφεδρείες, αυτές πρέπει να αναλυθούν, όπως τόνισε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Οι αιτίες των αποτυχιών δεν περιορίζονται σε μία μόνο. Ανάμεσα στις αιτίες ήταν η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, η έλλειψη εναλλακτικών πλάνων και η απουσία ψυχικής προετοιμασίας για τις δύσκολες στιγμές.
Το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να φύγει ο Γιοβάνοβιτς
Το κύριο ζήτημα δεν αφορά την απομάκρυνση του Γιοβάνοβιτς, ο οποίος έχει αλλάξει την ομάδα στο σύνολό της, αλλά το πώς αντιλαμβάνεται την ομάδα ο ελληνικός κόσμος. Το ερώτημα είναι ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν, όχι αναφορικά με τα πρόσωπα, αλλά σε έναν πιο στρατηγικό και οργανωτικό τομέα. Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αργήσει να βρει ποιοτικούς παίκτες με την αξία του Ντάβιντς και του Μακελελέ, ενώ οι ανησυχίες για την αδυναμία στην άμυνα στις στατικές φάσεις, όταν την ίδια στιγμή ακούγεται η προτροπή να μη συμμετέχει ο Κουρμπέλης, είναι τουλάχιστον αντιφατικές.
Πώς και γιατί πρέπει να επέλθει ισορροπία
Η ερώτηση που καλείται να απαντήσει ο Ιβάν και η διοίκηση είναι απλή: «Παίζουμε για να νικήσουμε ή απλώς για να συμμετάσχουμε;». Η Εθνική Ανδρών δεν είναι η U19 και το ζητούμενο αφορά τη νίκη, όχι μόνο την ορθότητα της απόδοσης. Χρειάζεται ερώτηση αν πρέπει να επενδύσουμε στο επιθετικό μας ταλέντο ή να ενισχύσουμε και την αμυντική μας προσέγγιση.
Η στατιστική των τριών γκολ και δυο δοκαριών σε δύο παιχνίδια δεν αποτελεί επίδοση υψηλού επιπέδου για μία ομάδα που θέλει να διεκδικήσει πρόκριση σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι επίσης κρίσιμο να αναρωτηθούμε αν πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στον τρόπο παιχνιδιού μας. Υπήρξε έστω και ένας παίκτης που σκέφτηκε ότι η ισοφάριση της Σκωτίας θα μπορούσε να σημάνει την ήττα μας; Οι προτεραιότητες του build-up δεν θα πρέπει να μας παγιδεύουν σε συμβατικές στρατηγικές.
Η ωρίμανση, η προσωπικότητα, η αντίληψη
Μέχρι να βγουν στην επιφάνεια νέες ισχυρές προσωπικότητες, οι υπάρχοντες παίκτες πρέπει να ενορχηστρώσουν τις δικές τους προσαρμογές. Η έλλειψη εμπειρίας οδηγεί σε στιγμιαία λάθη και λανθασμένες αποφάσεις, ειδικά όταν η ομάδα αντιμετωπίζει κρίση στο παιχνίδι. Ακόμα και αν οι νεότεροι παίκτες δεν έχουν αναπτύξει την απαιτούμενη ψυχική ανθεκτικότητα, είναι σημαντικό να προετοιμαστούμε για ένα ρίσκο αν αποφασιστεί να προχωρήσουμε σε αλλαγές.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κωσταντής Τζολάκης διαφαίνεται ως μία ελπίδα ηγεσίας από τη νέα γενιά, με τον Γιοβάνοβιτς στον πάγκο για τα επόμενα τρία χρόνια.
Υ.Γ. Το μάθημα από هذا το τουρνουά είναι ότι οι προσδοκίες μας δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα, όπως φάνηκε μετά το 2-1 στο Λονδίνο, που μπορούσε να οδηγήσει σε εσφαλμένες εκτιμήσεις για τις δυνατότητές μας.
Υ.Γ.1: Αν οι παίκτες που καλύπτουν τη θέση από το 2014 και μετά είναι οι καλύτεροι, δεν το γνωρίζω, αλλά σίγουρα είναι εξαιρετικοί χαρακτήρες. Αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τους αποδυτήρες τους.
