Εθνική Ελλάδας: Θριαμβευτική Επίδειξη Ελκυστικού Ποδοσφαίρου – Ο Γιάννης Σερέτης Αναλύει την Κυριαρχία της στο Γήπεδο!
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τη διαφορετικότητα της ολόφρεσκης Εθνικής Ελλάδας του Γιοβάνοβιτς, τη σχεδόν αδιανόητη μίξη «θαυμάτων» μέσα σε έναν χρόνο και τα ερωτηματικά ενόψει της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Αν θα προκριθεί η Εθνική Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε και καλό είναι να μην ενθουσιαζόμαστε, διότι μεσοαμυντικά η ομάδα χρειάζεται πολλή δουλειά. Αν θα βρει ο Ιβάν τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα θα βρει τις ισορροπίες της μεταξύ του φουλ επιθετικού ενθουσιασμού και της αμυντικής αποτελεσματικότητας, δεν το γνωρίζουμε. Όμως ένα είναι το βέβαιο: αυτή η Εθνική Ελλάδας, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της είναι πιο θεαματική από κάθε άλλη ελληνική ομάδα! Ναι, συμπεριλαμβανομένης και της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004, αλλά και της επόμενης εθνικής του Ρεχάγκελ και της μεθεπόμενης του Φερνάντο Σάντος.
Καμία Εθνική Ελλάδας των τελευταίων ετών, όσο τη θυμόμαστε αμυδρά ή πολύ – πολύ έντονα και χαρακτηριστικά από το 1980 μέχρι σήμερα δεν έπαιζε τόσο γρήγορα, τόσο άμεσα, τόσο επιθετικά. Καμία εθνική δεν διέθετε στο ρόστερ της ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ παίκτες με τη δημιουργικότητα, το ταλέντο, την ενέργεια και την ποδοσφαιρική παιδεία της συνομοταξίας του Τζόλη, του Κωνσταντέλια, του Καρέτσα, του Ζαφείρη, του Μουζακίτη που έχουν μαζί τους και Παυλίδη – Ιωαννίδη (έρχονται και Κωστούλας – Τζίμας και άλλοι…), έχουν και όλους τους παλιούς αγαπημένους και πρόθυμους να βοηθήσουν (Μασούρας, Μπακασέτας, Τσιμίκας, Γιαννούλης, Πέλκας, Μάνταλος, Σιώπης, Κουρμπέλης, Χατζηδιάκος) έχουν και ταχυδυναμικούς ακραίους μπακ, έχουν και γρήγορους στόπερ, έχουν και τερματοφύλακες σε σούπερ ηλικία!
Είναι σχεδόν αδιανόητο πώς μέσα σε έναν χρόνο έγινε αυτή η υπέροχη μίξη! Είναι σχεδόν αδιανόητο πώς φτάσαμε να βλέπουμε μια εθνική Ελλάδας να βάζει τέσσερα γκολ και να χάνει άλλα… έξι – επτά σε φιλικό ματς εναντίον της «ισοϋψούς» σε γενικές γραμμές, Σλοβακίας. Θα πείτε εύλογα: «Κάθεσαι και βγάζεις συμπεράσματα από ένα φιλικό ματς;». Ναι, και όχι. Μπορείς να δεις πολλά σε ένα φιλικό. Λειτουργίες, κινήσεις, νοοτροπία, συμπεριφορές, τρόπο παιχνιδιού, αδυναμίες. Δεν θα κρίνεις μόνο απ΄ αυτό και δεν αξιολογείται η ομάδα μόνο απ΄ αυτό. Όμως στη διαδικασία της εκπαίδευσης και της προόδου, για όλες τις εθνικές ομάδες οι οποίες έχουν ελάχιστες προπονήσεις με εξαίρεση την προετοιμασίας τους για μεγάλα τουρνουά, κάθε φιλικό ματς είναι μια ευκαιρία. Για κάθε παίκτη ξεχωριστά, για τον προπονητή, για τον οργανισμό της, για τους δεσμούς της, για όλα!
Ναι, λοιπόν, αυτή η εθνική Ελλάδας παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο από τον Ολυμπιακό αυτή την περίοδο (για Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ δεν τίθεται θέμα συζήτησης…) που είναι και ο νταμπλούχος και η κατά τεκμήριο αυτή τη στιγμή καλύτερη ομάδα στη χώρα! Εχει περισσότερους τρόπους ανάπτυξης, φτάνει πιο εύκολα στο γκολ και στην καλή τελική προσπάθεια τόσο σε σετ παιχνίδι όσο (κυρίως!) στο transition, χτίζει ωραία δομημένες επιθέσεις και από τα άκρα της και από τον άξονα, είναι πολύ πιο ευχάριστη στο μάτι του μέσου θεατή. Αν θα είναι και τόσο αποτελεσματική στα προκριματικά παιχνίδια της με Δανία, Σκωτία, Λευκορωσία όπως ήταν πέρυσι στα επτά από τα οκτώ παιχνίδια του με τον Μεντιλίμπαρ ο Ολυμπιακός που σήκωσε το Conference League; Α, εδώ σε θέλω κάβουρα! Διότι σ’ αυτά τα παιχνίδια χρειάζεται και σθένος ψυχικό και δύναμη πνευματική και άλλα χαρίσματα, όχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικά, τα οποία μας τα έχει δείξει αυτή η ομάδα του Ιβάν και με τους Αγγλους και με τους Σκωτσέζους.
Ο Ιβάν δεν δίστασε σήμερα να εξωτερικεύσει τον προβληματισμό του σχετικά με την ετοιμότητα των παικτών και με το διαφορετικό στάδιο στο οποίο θα βρίσκεται ο καθένας τον Σεπτέμβριο. Εως τότε, η ομάδα κεφαλαιοποιεί το θέαμα που παρουσιάζει και την αύρα των αγοριών που γίνονται άντρες μέσω και αυτής της διαδικασίας, φέρνοντας κοντά της όλο και περισσότερα αγόρια και μπαμπάδες στην εξέδρα. Κι αυτή η έλξη η οποία χτίστηκε αρχικά με τις νίκες στην εποχή του Πογέτ είναι το πιο πολύτιμο πετράδι της μέχρι να (ξανα)έρθει η πρόκριση στο Μουντιάλ και στο Euro.
Υ.Γ. 1: Είναι σπάνιο, αλλά συνέβη στον Επτάστερο στο τέλος της σεζόν. Είναι σπάνιο για την αποτυχία να φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη βασικά ο προπονητής (με όσα απίθανα έκανε και δεν έκανε από το Final – 4 μέχρι και το τελευταίο ματς της σειράς των τελικών εναντίον του Ολυμπιακού), εν συνεχεία ο ιδιοκτήτης και μετά οι παίκτες. Διότι σταθερή θέση μας είναι ότι και στα καλά και στα στραβά στους παίκτες ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο σε όλα τα σπορ…
Αυτή τη φορά, όχι! Ακόμα κι αν η τράπουλα ήταν «σημαδεμένη» όπως προφανώς θεωρεί ο Δ. Γιαννακόπουλος, η εικόνα της ομάδας στους δύο από τους τέσσερις τελικούς και οι επιλογές του Αταμάν, ήταν ομάδας που δεν αξίζει να πάρει αυτό το πρωτάθλημα. Κι επειδή επίσης προφανώς στον Παναθηναϊκό οι αρμόδιοι ξέρουν… τόνους μπάσκετ, μπορούν να αντιληφθούν πάρα πολύ καλά ότι παρά τα σφυρίγματα στους δύο από τους τέσσερις τελικούς που ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας υπέρ του Ολυμπιακού, η μπασκετική διαχείριση του Panathinaikos BC ήταν αυτοκτονική.
Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο τι θα γίνει με τη διαιτησία, αλλά και τι θα κάνει ο Αταμάν στην επόμενη σεζόν, διότι (με υγιή Λεσόρ και νέο ψηλό) το ρόστερ θα είναι επιπέδου κατόχου Euroleague και οι απαιτήσεις πλέον δεν είναι του επιπέδου… «φτιάχνουμε καινούρια ομάδα». Κι επειδή για το Αμπου Ντάμπι όλο το «ανάθεμα» έπεσε στον Ολυμπιακό (λογικό έτσι όπως είχε διαχειριστεί την όλη κατάσταση το κλαμπ πριν από το Final – 4) η αλήθεια είναι ότι ήταν επρόκειτο για τεράστια ευκαιρία για τον Επτάστερο! Διότι σεζόν στη Euroleague χωρίς ΤΣΣΚΑ Μόσχας, με Ρεάλ – Μπαρτσελόνα σε παρακμιακή κατάσταση και με Ολυμπιακό αποκλεισμένο από τον τελικό δεν βρίσκεις κάθε χρόνο!
Υ.Γ. 2: Ο επόμενος που αναμένεται να «ανέβει» τάχιστα από τους μικρούς του Ολυμπιακού δεν είναι ο Παπακανέλλος. Είναι ο Μπακούλας που καταγράφει τρομερή πρόοδο! Μην τον δούμε και στην Εθνική Ανδρών λέω εγώ, στην οποία ακόμα δεν έχει παίξει ο Κωστούλας!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
