Ποιος ξεχνά τι σημαίνει δεξιά;
Στην πιο ακατάλληλη στιγμή
Δέκα χρόνια μετά τους “Μένουμε Ευρώπη” η ΝΔ βρίσκεται απομονωμένη όσο ποτέ, με σαφή εχθρότητα με όλα τα όμορα κόμματα και πολύ περισσότερο με όσους είχε κατά καιρούς συνάψει “ανίερες συμμαχίες”. Σε μια τέτοια στιγμή μου φαίνεται διπλά παράδοξο κάποιος από την δημοκρατική παράταξη να της τείνει χείρα βοηθείας.
Η παραδοξότητα αυτή θυμίζει την αστεία ιστοριούλα με τον βιολιστή που ευρισκόμενος σε σαφάρι και καταδιωκόμενος από οικογένεια άγριων λιονταριών, είχε την φαεινή έμπνευση να μαγέψει τα θηρία με το βιολί του. Όντως οι λέοντες μαγεύτηκαν από τη μελωδία και ακινητοποιήθηκαν , εκτός από έναν που όλο και πλησίαζε, μέχρι που έκανε το σάλτο και τον έφαγε. Τα άλλα λιοντάρια σχολίασαν: “πάλι την έκανε, ο κουφός”…
Καθ’ υποτροπήν
Παρομοιώς κατά τον περασμένο Φλεβάρη κι ενώ φούντωνε ο ριζοσπαστισμός στις πλατείες των Τεμπών, εμείς καινοτομούσαμε σπεύδοντας να ενταχθούμε στο Renew, ψάχνοντας γωνία στο δεκάρικο και κανέναν περισσευούμενο κεντρώο που να γλίτωσε από το Μητσοτάκη! Μειοψήφησα τότε και σιώπησα, σεβόμενος την συναισθηματική κατάσταση μιας πλειοψηφίας που έβγαινε από θυελλώδη περιπέτεια και ήθελε πάση θυσία να επιδείξει συσπείρωση.
Καθ’ υποτροπήν επιλέγεται πάλι μια στιγμή κορύφωσης του ριζοσπαστισμού (αγροτικά μπλόκα) για να ακουστεί εξ οικείων η παραφωνία, ότι υπάρχει τάχα μερίδα της δεξιάς καλή και συνεργάσιμη! Προς οδυνηρή έκπληξη όσων εξ ημών κατηγορούσαμε το ΠΑΣΟΚ ή κάποιες τάσεις του ότι δεν ξεκαθαρίζουν επαρκώς την θέση τους και δεν σέβονται ως οφείλουν τις αντιδεξιές κόκκινες γραμμές ή καταγγέλαμε την νέο-μεσσιανική επαγγελία Τσίπρα που προβάλλει εαυτόν ως “εθνική εφεδρεία”, διευκρινίζοντας μας πως η λύση που εγκυμονείται δεν είναι παραταξιακή, αλλά εθνική. Άρα θα αναζητήσει δεξιές κολλεγιές χάριν της σωτηρίας του Έθνους! Για άλλη μια φορά “Τσίπρας μιμείται Κασσελάκη”!
Μοντερνιές
Σαν να μην έφτανε η νέα δυσάρεστη έκπληξη δεχθήκαμε και παραινέσεις να εκμοντερνιστούμε, να σκεφτούμε ευρωπαικά και να… “ξεβλαχέψουμε”, όπως έλεγε το μότο μιας άλλης εποχής. Ήμουν έφηβος όταν κάτι τέτοιο μου δημιούργησε μια ελαφρά υπαρξιακή κρίση, για το αν ήμουν όντως καθυστερημένος επαρχιώτης. Πέρασαν τόσα χρόνια από την εποχή του ‘ΚΛΙΚ’ και του Πέτρου Κωστόπουλου που μου φαίνεται κωμικό το ντε ζα βου (déjà vu), ενώ κοντεύω πια τα εξήντα .
Είμαστε πράγματι λίγοι και παρωχημένοι όσοι συνεχίζουμε να υποπτευόμαστε πως η δεξιά εθνικοφροσύνη επικαλείται την Πατρίδα μόνον υποκριτικά, εννοώντας την πάρτη της και τα “δικά της παιδιά”; Νομίζω ότι αυτό δεν είναι μειοψηφικό αλλά η γενικευμένη πεποίθηση της δημοκρατικής παράταξης, για λόγους απτόμενους της ιστορικής πραγματικότητας της συγκεκριμένης χώρας.
Εξάλλου το αίτημα περί νέας μεταπολίτευσης, που εμφανίζεται πλέον από παντού, βασίζεται στην παραδοχή ότι η Μεταπολίτευση του 1974 που προσπάθησε μια χώρα υπο το νεοαποικιοκρατικό ζηγό των ΗΠΑ να την κάνει μια κανονική ευρωπαική χώρα, απλώς απέτυχε. Η σημερινή κατάσταση-frappe συνδέεται άρρηκτα με την μη ολοκλήρωση αυτής της μετάβασης.
Ουδέποτε απομακρυνθήκαμε από την κλεπτοκρατία που εγκαθιδρύθηκε στον Εμφύλιο και τον Μετεμφύλιο και μεγαλούργησε με το τρίπτυχο αποστασία-χούντα-προδοσία της Κύπρου. Η χώρα αυτή δεν είναι μια “κανονική χώρα” κι η δεξιά της παράταξη συνεχίζει να είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας.
Μια σύντομη αναδρομή
Μια σύντομη ματιά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία δείχνει ότι:
- τα περί ‘εθνικής ενότητας’ ορθώς τα απέρριψε ο Ανδρέας το 1974. ( Θεοδωράκης: Καραμανλής ή Τάνκς, ΕΑΔΕ, άρνηση συμμετοχής στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας)
- όσοι πήγαν με τη δεξιά κατά το βρώμικο ’89 παραμένουν δακτυλοδεικτούμενοι, τριάντα-πέντε χρόνια μετά
- Η συνεργασία Βενιζέλου -Σαμαρά παρά τις έκτακτες συνθήκες της εποχής, εξαέρωσε το ΠΑΣΟΚ ( 4,6%)
- Στο 2015-19 ως αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης Τσίπρα θεωρείται η συνεργασία με τον κ Πάνο Καμμένο.
- Αυτή είναι η πρόσφατη ιστορία της συγκεκριμένης χώρας και διόλου τυχαία. Στο Κολοράντο μάλλον δεν ισχύει κάτι αντίστοιχο.
Ο ρόλος του προσώπου
Ο κ Μητσοτάκης είναι ένας περαστικός διαχειριστής κι η παρακμή του είναι το σύμπτωμα κι όχι το αίτιο της βλάβης. Η βάρδια του σε λίγο τελειώνει και φροντίζει για μια χειραγωγημένη κι ασφαλή διαδοχή, στους επικίνδυνους καιρούς της Λάουρα Κοβέσι.
Προσπαθεί να διατηρήσει ασφυκτικό έλεγχο στην ΝΔ , πράγμα πολύ χρήσιμο για την μετά το Μαξίμου εποχή. Γιατί άραγε να τον διευκολύνει η αντιπολίτευση προσφέροντας προκαταβολικά χέρι βοηθείας – προίκα στον διάδοχο, που ο ίδιος θα έχει προκρίνει;
Αν η οργή εναντίον του δεν βρεί έγκαιρα πολιτική έκφραση βιώσιμης εναλλακτικής, θα οδηγηθεί στην ακροδεξιά και τότε σύντομα θα αναρωτηθούμε μήπως υπάρχει και τίποτε χειρότερο από τον Μητσοτάκη. Πάντα δίπλα στο κακό υπάρχει το χειρότερο! Μετά τον Μπερλουσκόνι ήρθε η Μελόνι, δίπλα στον Mακρόν περιμένει η Λεπέν, πίσω από τον Μέρτς ακολουθεί η AfD κοκ. Η ειρωνεία είναι ότι σε μια τέτοια εκδοχή όπου ο εφιάλτης γράφεται με «Ε» κεφαλαίο, πρώτα θίγονται όσοι κι όσα ο κ Κασσελάκης υποτίθεται ότι εξέφρασε.
Δοθέντος ότι ο Μητσοτάκης κάνει βάρδια και το αληθινό Αφεντικό είναι οι λιγοστοί διαπλεκόμενοι της βαλκανικής κλεπτοκρατίας, που κρατούν επίμονα την χώρα καθηλωμένη στον ευρωπαϊκό τρίτο κόσμο κι η Δύση στην οποία συνεχίζουμε να ανήκουμε με όρους υποτέλειας. Άραγε οι θρυλούμενοι διάδοχοι του Μητσοτάκη στην ΝΔ επέδειξαν μέχρι τούδε κάποια σθεναρή στάση έναντι όλων αυτών ή αντιθέτως επαίρονται οι ίδιοι περί του αντιθέτου;
-Υπάρχει κανείς τους, δελφίνος ή φέρελπις, που να έχει πει έστω μισή κουβέντα για την διαπλοκή ή που να μην επιδεικνύει προκλητικά την σχέση του με την ολιγαρχία;
Δια ταύτα:
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να καταλάβουν υπουργική θέση, στην κατάληξη της περιπετειώδους διαδρομής της τελευταίας διετίας, είτε σοβαρολογούν είτε όχι, σίγουρα απέχουν παρασάγγας από τις προσδοκίες των ανθρώπων του Κινήματος Δημοκρατίας και συγγενεύουν μάλλον με τον κ Ανδρέα Λοβέρδο.
Ένα κόμμα που τιμά το όνομα του και που δεν ξεχνά ότι υπήρξε γέννημα αντίστασης σε ενα πραξικοπημα (Gazi live) δεν μπορεί να μαθαίνει για όλα αυτά από την τηλεόραση. Προτείνω καθολική ψηφοφορία για αυτό το θέμα που ανέκυψε, ως μια στοιχειώδη εγγύηση σοβαρότητας.
Η πολιτική μας παρουσία δεν μπορεί να στηρίζεται στην εντυπωσιοθηρία και μάλιστα για θέματα τέτοιας βαρύτητας. Σήμερα που το σύστημα κλυδωνίζεται, ο ριζοσπαστικοποιημένος λαός αναζητεί τον εκκαθαριστή κι όχι τον τον ναυαγοσώστη.
Απαιτεί ριζοσπαστικές, βιώσιμες και συνεκτικές εναλλακτικές πολιτικές, που να τον περιλαμβάνουν. Την λύση θα την βρεί στην Δημοκρατική Παράταξη κι όχι σε κάποιο “μοντέρνο” δεκανίκι της παρακμής του χθες.
